Odzyskiwanie danych w Technologii Flash

Format
Na ogół warto wybrać taki, jaki odpowiada urządzeniu, który ją obsługuje. Niemniej jednak można korzystać z mniejszych wersji za pomocą adapterów, czy tzw. przejściówek. Standardowa karta (obsługiwana przez większość urządzeń) ma wymiary 32 na 24 na 2,1 mm i wagę ok. 2 gramów. Charakterystycznym dla niej jest „ucięty” górny róg. Są one największymi kartami, zachowując przy tym jednocześnie swoje małe wymiary.

Karty MiniSD posiadają wymiary 21,5 na 20 na 1,4 mm, ważąc przy tym tylko gram. Te, które stosowane są w telefonach i smartfonach to karty Micro SD, które osiągają 15 na 11 na 1 mm. Karty Micro o tych samych parametrach są nieco droższe od standardowych kart SD, oprócz wielkości nie różnią się one jednak niczym innym.

Pojemność
Karty SD oferują różne pojemności. Warto pamiętać, że karty microSD w smartphonie to w rzeczywistości nie standardowe karty microSD, a microSDHC lub Micro Secure Digital High Capacity. Standardowe pojemności karty SD posiadają maksymalnie 2 GB. Większość kart SD dostępnych dziś na rynku to faktycznie SDHC o pojemności pomiędzy 4 GB, a 32 GB. Największe pojemności uzyskują karty SDXC i Secure Digital Extended Capacity,które osiągają od od 64 GB do 2 TB (w rzeczywistości ogólnodostępne są wartości do 128 GB.
Jeśli chcemy wybrać większą pojemność warto zastanowić się, czy urządzenie ją obsługuje. Starsze aparaty cyfrowe mogą czytać wyłącznie karty SD, SDHC okaże się więc w ich przypadku bezużyteczne. Podobnie jak kamery, które nie są kompatybilne z SDXC (tego typu urządzenie nie zaakceptuje karty 64 GB).

Prędkość zapisu

W przypadku używania standardowych aparatów cyfrowych (kompaktowe) lub kamer kieszonkowych prędkość zapisu nie ma dużego znaczenia.
Jeśli robisz zdjęcia w wysokiej rozdzielczości (np. RAW) za pomocą lustrzanki najlepiej wybrać szybką kartę. Karty SD są klasyfikowane od 2 (najwolniejsza) do 10 (najszybsza). Istnieje również osobna kategoria, UHS Class 1 (Ultra High Speed), ale większość obecnych urządzeń nie może jednak z niej korzystać. Standard 2 przeznaczony jest do nagrywania video o standardowej rozdzielczości, natomiast 4 i 6 pozwala na rejestrowanie w wysokiej rozdzielczości. Prędkość karty pamięci jest uzależniona również od jej producenta. Oznaczenia kart flash (KLIKNIJ)

Przenośne urządzenia typu pendrive, podobnie jak dyski twarde posiadają system plików. Wpływa to na fakt, iż dane pomimo wykasowania nadal znajdują się w pamięci urządzenia. Należy jednak pamiętać, iż używanie urządzenia po utracie danych może nadpisać miejsca, z których chcemy odzyskać dane, co spowoduje, że ich odtworzenie staje się niemożliwe.

Jednym z typów utraty danych może okazać się uszkodzenie elektroniki urządzenia. W takim przypadku odzyskanie danych w sposób programowy jest niemożliwe, a eksperci są zobowiązani do wyczytania danych z kości pamięci specjalistycznym urządzeniem. Innym sposobem jest wymiana części elektroniki z innego, identycznego urządzenia.

Firma MiP Data & Forensic gwarantuje profesjonalne odzyskiwanie danych, które zawdzięcza bogatemu doświadczeniu. Pozwala to na odzyskanie danych utraconych w skutek logicznych błędów lub działań użytkownika, jak i elektronicznych uszkodzeń pendrive-ów. Każdy z procesów odbywa się w laboratorium, które jest wyposażone w najnowocześniejsze urządzenia pozwalające na bezpośredni dostęp do kości pamięci.

Lista producentów Pendrive-ów jest tutaj (kliknij)

Pamiętaj!   Każde odzyskiwanie danych z pendrive-a prowadzone w sposób samodzielny, bez specjalistycznej wiedzy obniża prawdopodobieństwo odzyskania danych. Jeżeli zauważyliście Państwo utratę danych, należy bezzwłocznie wyjąć pendrive z komputera i skonsultować się z nami telefonicznie.

Odzyskiwanie danych z rejestratorów głosu.

W związku z rozpowszechnianiem się metod przywracania danych z systemów rejestrujących głos, przyjrzyjmy się bliżej historii tych urządzeń.

Potrzebę stworzenia rejestracji głosowej w liniach telefonicznych datuje się na wczesne lata 50. Istnieją jednak dowody na obecność patentów, opisujących urządzenia nagrywające, pochodzące z 1903 roku. Początkowo były to działania o charakterze komercyjnym. Pierwotnie, rejestratory głosu wykorzystywały taśmy magnetyczne jako medium nagrywające. Szpule taśmy bębnowej o szerokości ¼ cala, miały średnicę 10,5 cala. Całość była zamontowana na dużym, stabilnym magnetofonie taśmowym.

Uważa się, że po raz pierwszy użyto tych niewygodnych urządzeń w celu rejestracji głosu dla kontroli ruchu lotniczego – zarówno wojskowego, jak i cywilnego. Jednym z pierwszych komercyjnych producentów tych urządzeń była korporacja Magnasync, która jednak przegrała „konkurencję” z brytyjską firmą Racal. Dzięki temu Racal stał się liderem rynku w dziedzinie rejestracji głosu. Specjaliści spółki opracowali i stworzyli system rejestracji głosu i taśmę magnetyczną Racal Zonal.

Pomimo upływu czasu nadal wykorzystywano taśmę o szerokości ¼ cala. Istniały też egzemplarze o szerokości połowy lub jednego cala. Szersza taśma pozwalała na nagrywanie do 64 ścieżek głosu w tym samym czasie, przy pomocy analogowych technik nagrywania.

Do tej pory rejestrację głosu przeprowadzano z wykorzystaniem nagrywania analogowego ze wszystkimi właściwymi mu ograniczeniami. Wraz z rozwojem technologii cyfrowej na świecie, ewolucji objęła również rynek rejestratorów głosu. Pierwsze, komercyjne rejestratory oparte na technologii cyfrowej, korzystały z dysków twardych i były produkowane w zakładach Philipsa w Eindhoven (Holandia). Kilka miesięcy później cyfrową nagrywarkę zaprojektował Racal.

Kolejny sukces to próba zapisu 32 kanałów głosu na kasecie video. Rozmiar VHS pozwalał na rejestrację do 25 godzin dźwięku na nośnik. Umożliwiło to przeprowadzanie całodziennych obserwacji z użyciem jednej kasety.

Nie można też nie wspomnieć o pojawieniu się dysków optycznych WORM (jednokrotnego zapisu, wielokrotnego odczytu.) Wszechstronność i niezawodność czyniła z nich ciekawą alternatywę dla innych metod rejestracji głosu. Dyski WORM zostały z czasem zastąpione przez DVD RAM.

W latach 90. w wyniku podziału Racal Electronics jako oddzielna marka powstała grupa Vodafone. W 2000 roku Racal został przejęty przez Thompson-CFS (obecnie Thales Group).

Rejestrator dźwięku Wordnet wszedł na rynek w połowie lat 90. Jego nowsza wersja – Wordnet 2, wyszła w 2000 roku i posiadała 128 kanałów głosu, które korzystały z taśm DDS3. W momencie wypuszczenia Wordnet 3 w 2002 roku, właściciel urządzenia – firma Thales, sprzedała oddziały zajmujące się rejestracją dźwięku spółce NICE. Wordnet 3 to urządzenie, które eksploatuje 8 milimetrowe taśmy oraz dyski optyczne DVD RAM. Zostało wydane pod auspicjami grupy Thales i NICE

Ciągły wzrost pojemności i niezawodności dysków twardych, a także ich miniaturyzacja, sprawia, że napędy HDD są obecnie podstawowym narzędziem przechowywania cyfrowych danych głosowych. W rezultacie, przywracanie danych jest co raz bardziej skuteczne.

Istnieje wiele powodów, dla których archiwizuje się ogromne zbiory taśm magnetycznych opartych na licznych formatach. Skatalogowanie taśm w zbiorach pozwoli na ich przesłuchanie – o ile dostępny będzie sprzęt zastany zdolny je odczytać. Niestety wiele przestarzałych czytników taśm, zamiast w archiwum, kończy na śmietniku. Dodatkowy problem stanowi fakt, że starsze kasety należy przechowywać w odpowiednich do tego miejscach, są one bowiem szczególnie narażone na uszkodzenia. Uszkodzenie kasety może uniemożliwić odzyskanie znajdujących się na niej danych. Ale nie wszystko jest stracone. Firma Datarecoup, która posiada ponad 40 lat doświadczenia w branży taśm magnetycznych, zaprojektowała narzędzia, które umożliwiają naprawę i odczyt starych kaset. Pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że dzięki temu uda się uratować liczne cenne informacje.

SDHC (Secure Digital High Capacity) Memory Cards

Są to karty pamięci SD, jednak o większej pojemności. Oryginalne karty SD osiągnęły maksymalnie 2 GB, więc SDHC został stworzony by powiększyć pojemność do 32 GB. Są one identyczne pod względem kształtu i wielkości, ale różnią się one typami mediów. Chociaż aparat może przyjąć taką kartę SDHC, należy zachować ostrożność, ponieważ jeśli aparat został wykonany przed pojawieniem się karty SDHC, może jej nie rozpoznawać.

SDXC (Secure Digital ‘Xtra Capacity’) Memory Cards

Są to karty SD, ale o znacznie większej pojemności i szybszych prędkościach przetwarzania. Mają maksymalną pojemność 2 TB (Terabyte). Podobnie jak w przypadku SDHC, w tym SDXC mieści się w normalnym gnieździe SD – ale aparat może nie być w stanie rozpoznać tej nowszej technologii, więc zawsze sprawdzaj z wyprzedzeniem. Komputery muszą mieć możliwość odczytywania systemu plików exFAT tak, aby był zgodny z SDXC. Obecnie Linux, Windows 7, Mac OSX (Snow Leopard) i niektóre starsze wersje systemu Microsoft Windows są kompatybilne.

Karty pamięci mini-SD mają wymiary 20 mm x 21,5 mm x 1,4 mm. Z każdym pokoleniem SanDisk zdołał zmniejszyć wagę na pół. Standardowe karty SD to 2 gramy, a karty mini-SD to jeden gram. Co ciekawe, karty mini-SD mają więcej pinów (wyjść elektrycznych) (11) niż karty SD (9), ale brakuje im zacisków i przełączników zabezpieczających przed zapisem.

Telefony używające kart mini-SD:

Istnieje wiele telefonów komórkowych, które rozszerzają pamięć wewnętrzną, korzystając z gniazda kart pamięci mini-SD. Niektóre popularniejsze słuchawki to:

• Nokia N80, E70, N93, N73, 6282, E61, E62
• NEC N840
• Toshiba TS803
• Qtek 8100
• BenQ-Siemens EF51
• Motorola Q

Popularni producenci kart:

W standardzie karty Secure Digital, istnieje wiele firm, które produkują mini-SD karty. Oto kilka z najbardziej znanych.

• Sandisk
• Lexar
• CoreMicro
• Transcend
• Corsair
• Kingston

Trochę historii

Format mini-SD (mała literka “m” to oficjalny sposób na jej pisanie) został zaprezentowany przez firmę Sandisk na targach CeBIT (Centrum der Büro- und InformationsTechnik w 2003 r.) Lub na targach poświęconym biurom i technologii informacyjnych – jednym z największych na świecie komputerów Expos. Zostało ono szybko przyjęte przez Stowarzyszenie SD, rozszerzając rodzinę SD poza standardową kartę. W późniejszym czasie dodano również SDHC (Secure Digital High Capacity) i formaty microSD.

Podobnie jak karty microSD, karty mini-SD są zazwyczaj sprzedawane z adapterem. Karta mini-SD wchodzi do standardowego adaptera o rozmiarze SD, dzięki czemu może być gotowy przez zwykłych czytników kart pamięci. W ten sposób pamięć mini-SD może być używana zarówno w urządzeniach przeznaczonych do tego konkretnie, jak i tych, które wymagają standardowej karty SD.

Początkowy projekt kart mini-SD miał teoretyczną pojemność 1 GB. Dzięki temu pojemności wzrosły do ​​czterech gigabajtów, więc urządzenia zaprojektowane do użytku z kartami mini-SD mogą wymagać aktualizacji oprogramowania i uaktualnień, aby móc korzystać z dodatkowej przestrzeni dyskowej. Te aktualizacje są zazwyczaj dostępne bezpłatnie ze strony producentów.

microSD (TransFlash)

Jest to karta pamięci Secure Digital o rozmiarach 11 × 15 × 1 mm. Najmniejsza seryjnie produkowana karta pamięci. Jest o połowę mniejsza od mini-SD. Posiada złącze o ośmiu stykach.

microSDHC (Micro Secure Digital High Capacity) − rodzaj kart pamięci flash.

Karty microSDHC, pomimo że są identyczne mechanicznie i elektrycznie z kartami microSD – nie są w pełni kompatybilne z dotychczasowymi urządzeniami obsługującymi standardowe karty microSD. Mogą być wykorzystane w aparatach cyfrowych, kamerach cyfrowych, odtwarzaczach MP3, telefonach komórkowych, palmtopach lub systemach nawigacji satelitarnej, pod warunkiem, że urządzenia te są zgodne ze specyfikacją SD 2.0.

Karta microSDHC nie będzie rozpoznawalna w urządzeniach obsługujących poprzedni standard microSD.

Nośnik microSDHC to technologia, która przede wszystkim daje większe możliwości w kwestii pojemności. Karta może mieć od 4 GB do 32 GB (karty o mniejszych pojemnościach to microSD, a o większych to micro SDXC).

xD (eXtreme Digital) Picture Memory Cards

Karty graficzne xD (“eXtreme Digital”) to format Fuji film stosowany w niektórych (starszych) aparatach Fuji i Olympus, choć te marki są obecnie rutynowo kompatybilne z bardziej standardową technologią SD / SDHC.

“Secure Digital Input-Output“, karty te zazwyczaj nie są wykorzystywane do rozszerzenia pamięci (choć mogą one przyciągnąć podwójne obowiązki w tym zakresie), raczej wdrażane w PDA i smartfonach w celu dodania dodatkowych funkcji (łączność WiFi jest najczęstszą ).

Karty SD (Secure Digital) (czasami nazywane kartami flash) stały się standardem przemysłowym pamięci przenośnej w telefonach komórkowych, laptopach, aparatach cyfrowych i innych urządzeniach. Karty SD mogą więcej niż przechowywać i przywoływać dane. Secure digitial input/output (SDIO) karty mogą rzeczywiście rozszerzyć funkcjonalność urządzenia. Karty SDIO nie zostały jeszcze zaadaptowane, ale ponieważ urządzenia elektroniczne stają się bardziej przenośne i standardy te przeważają, możemy zobaczyć karty SD, które przekształcają nasze komputery i smartfony w dużym stopniu.

Jak działa SDIO?

Dla użytkownika końcowego karta SDIO jest niezwykle prosta. Wystarczy włożyć kartę SDIO do normalnego gniazda kart pamięci i jesteś gotowa do pracy. Karta SDIO obejmuje całe oprogramowanie sprzętowe i oprogramowanie niezbędne do obsługi urządzenia peryferyjnego zintegrowanego z kartą SDIO. Na przykład karta SDIO może mieć wbudowaną lub dołączoną do niego niewielką elektronikę. Aby korzystać z urządzenia peryferyjnego SDIO za pomocą smartfona lub laptopa, wystarczy wsunąć go do gniazda – nie wymaga instalacji ani sterowników.

Jakie rodzaje kart SDIO są dostępne?

Jedna z pierwszych kart SDIO została opracowana dla palmtopów, takich jak Palm Treo. Dzięki temu użytkownicy Palma mogą dodawać do swoich telefonów łączności Wi-Fi, Bluetooth, GPS, cyfrowe aparaty fotograficzne, tunery telewizyjne, tunery FM, czytniki RFID i inne funkcje bez uaktualniania sprzętu w telefonie. Inną szeroką kartą SDIO jest karta Eye-Fi SD, która działa jako bezprzewodowe radio internetowe dla cyfrowych aparatów fotograficznych. Kilka firm zajmujących się udostępnianiem zdjęć i drukowaniem współpracowało z siecią Wi-Fi, aby karta SD automatycznie przesyłała zdjęcia do serwisu zdjęć online.

Jak mogę stwierdzić, czy urządzenie obsługuje SDIO?

Nie wszystkie urządzenia obsługują karty SDIO. W większości przypadków karta SDIO informuje, jakie urządzenia są przeznaczone, a jakie urządzenia są zgodne. Ponieważ SDIO jest standardem utrzymywanym przez Stowarzyszenie SD, jeśli urządzenie jest wymienione jako zgodne ze standardem SDIO, oznacza to, że jest kompatybilny z wszystkimi obecnymi urządzeniami SDIO.

Jaka jest przyszłość SDIO?

Kiedy SDIO został wydany po raz pierwszy, technologia ta otrzymała wiele fanfar i zachwytu. Jednak ostatnie smartfony nie skorzystały z SDIO. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że większość telefonów komórkowych zawiera teraz wszystkie dodatki sprzętowe oferowane przez firmę SDIO, takie jak GPS, kamery i WiFi. Istnieje jednak prawdopodobieństwo wahania dla producentów telefonów komórkowych i nośników, aby umożliwić użytkownikom rozszerzanie funkcjonalności, jeśli ich urządzenia korzystają z kart we/wy innych firm. Część modelu biznesowego twórców telefonów komórkowych ma na celu ograniczenie pełnego potencjału technologicznego swoich telefonów, aby kierować użytkownikami do płatnych aplikacji i sprzętu. Wsparcie SDIO może im to utrudnić.

Nowsze platformy mobilne, na przykład Android, obejmują bardziej otwarte podejście do komputerów przenośnych, co oznacza, że ​​w przyszłości SDIO może odrodzić się. Ponadto wzrost netbooków i tabletów może być dobrym rozwiązaniem dla kart SDIO, ponieważ takie urządzenia są zazwyczaj trudne lub niemożliwe do uaktualnienia.

MultiMedia Card (MMC)

Jest to karta pamięci typu flash posiadająca rozmiary 24 × 32 × 1,4 mm i dużą wytrzymałość na warunki zewnętrzne. Różnica pomiędzy kartami SD i kartami MMC to brak przełącznika zabezpieczania danych przed zapisem.

Karta pamięci MultiMediaCard (MMC) to mała karta pamięci, która wykorzystuje pamięć flash do przechowywania danych między różnymi urządzeniami, takimi jak systemy nawigacji samochodowej, telefony komórkowe, e-książki, PDA, smartfony i cyfrowe aparaty fotograficzne, odtwarzacze muzyczne i kamery wideo oraz osobiste Komputery. Firma MMC została wspólnie opracowana przez firmę SanDisk i firmę Siemens AG / Infineon Technologies AG, która wprowadziła produkt w 1997 r. O wielkości znaczka pocztowego firma MMC waży około dwóch gramów. Jest to podobne do karty Secure Digital (karty SD) i mniejszych od starszych formatów kart pamięci, takich jak karta SmartMedia i karta CompactFlash (karta CF). Do października 2002 r. Karta MultiMediaCard oferowała wiele możliwości przechowywania danych do 128 MB.

Podobnie jak karty SD i CF, karty multimedialne są znacznie wytrzymalsze niż tradycyjne nośniki danych. Wszystkie trzy karty mają szokową wartość znamionową (w zasadzie wysokość, którą można z nich zrezygnować i nadal pracować) wynoszącą 2000 Gs w porównaniu do 100-200 G dla mechanicznego napędu typowego przenośnego urządzenia komputerowego. To oznacza spadek na podłogę z 10 stóp, w porównaniu do pojedynczej stopki mechanicznego dysku. Zarówno karty MMC, jak i SD korzystają ze styków złącza metalowego zamiast tradycyjnych styków i styków, dzięki czemu nie są podatne na uszkodzenia podczas obsługi.

MMC, podobnie jak SD, udostępnia funkcje szyfrowania chronionych treści, zapewniając bezpieczną dystrybucję materiałów chronionych prawem autorskim, takich jak muzyka cyfrowa, wideo i e-książki. Stowarzyszenie MMC (MMCA), którego członkami są firmy Hewlett-Packard, Hitachi, Nokia, Sanyo, Siemens i Palm, poświęcone jest promowaniu MMC jako otwartego, globalnego standardu.

Używane tylko w przypadku produktów firmy Sony, karty multimedialne Memory Stick są powszechnie stosowane w aparatach Sony CyberShot, palmtopach Sony Clie oraz telefonach komórkowych firmy Sony Ericsson. Większość formatów jest dostępna jako wariant “Pro”, oferujący znacznie szybszą prędkość odczytu i zapisu oraz zwiększoną pojemność.

• Memory Stick: Mierząc to samo co pasek gumy do żucia, ten format jest dostępny w pojemnościach do 8 gigabajtów, ale zazwyczaj jest zbyt duży dla dzisiejszych telefonów komórkowych.
• Karta Memory Stick Duo: około połowy standardowej karty Memory Stick,
• Memory Stick Pro Duo jest bardzo popularna w telefonach Sony Ericsson Walkman oraz PlayStation Portable.
• Memory Stick Micro: Najmniejsza z grona, to nowy format (czasami określany jako M2) znaleziony w kilku najnowszych telefonach Sony Ericsson.

Jeśli chodzi o kartę CF lub jakąkolwiek kartę pamięci, ważne są dwa ważne kwestie, rozmiar i szybkość. Na karcie pamięci CF jej pojemność zazwyczaj widoczna jest z przodu. W tej chwili karty CF są dostępne w szerokiej gamie rozmiarów od 4 GB do 512 GB. Ceny wahają się od 10 do 900 USD w zależności od rozmiaru i szybkości karty CF.

Większość kart CF wyświetla prędkość odczytu (szybkość, z jaką komputer lub urządzenie może uzyskać informacje z karty) na etykiecie karty. Jest to ważne dla filmowców, fotografów to informacja o szybkości zapisu (prędkości, z jaką informacje można zapisywać na karcie). Prędkość zapisu jest zawsze wolniejsza niż prędkość odczytu. Jednak jakościowo lepsze karty zazwyczaj mają szybkość zapisu zbliżoną do prędkości odczytu.

Karty CF nie zawsze zapisują z taką samą prędkością. Pamiętaj, aby sprawdzić zarówno minimalną, jak i maksymalną prędkość odczytu i zapisu karty. Tylko dlatego, że karta może pisać do 95 mb/s nie oznacza, że ​​może ona utrzymywać szybkość zapisu przez dłuższy czas.

Częstotliwość czytania kart jest zazwyczaj wyświetlana w MB/s lub “x”. Warto przeczytać szybkość odczytu CF w MB/s, ale można łatwo konwertować prędkość wyświetlaną na MB/s, dzieląc liczbę “x” na 6.6666. Na przykład, jeśli karta CF ma prędkość x1000 z zewnątrz, będzie miała prędkość odczytu około 150 MB/s.

Na najbardziej nowoczesnych kartach CF zobaczysz mały zapis z liczbą. Odnosi się to do minimalnej / gwarantowanej prędkości zapisu, o której mówiliśmy wcześniej. Jeśli jesteś twórcą filmów, liczba ta jest niezwykle ważna, ponieważ jest to szybkość, z jaką aparat może pisać na karcie przez cały czas. Twoja potrzebna prędkość karty zależy od rozdzielczości, kodeka i używanej kamery. W większości przypadków nie RAW HD minimalna szybkość odczytu 20 MB/s powinna wykonać tę czynność. Od tej chwili niektóre karty CF mogą osiągnąć prędkość zapisu do 155 MB/s. Jednak w miarę nagrywania w formacie 4K i RAW staje się coraz bardziej powszechne, że potrzeba szybszych kart CF.

Większość kart CF również wyświetla klasę UDMA na etykiecie karty. Klasy te są bezpośrednio związane z szybkością karty. Karty CF są kompatybilne wstecz, co oznacza, że ​​można użyć karty UDMA 7 na każdej kamerze, która zajmuje kartę CF. Jednak tylko dlatego, że aparat akceptuje wszystkie karty CF nie oznacza, że ​​jest zoptymalizowany, aby uzyskać jak najwięcej od konkretnej karty CF. Jeśli chcesz używać nowszej karty CF w starszym aparacie, upewnij się, że zaktualizujesz oprogramowanie sprzętowe, aby można było używać maksymalnej prędkości zapisu.

Praktycznie karty CF działają przez 50 styków, które łączą się wewnątrz aparatu lub czytnika kart CF. Te szpilki są zdecydowanie największym problemem w używaniu kart CF w przenośnych kartach pamięci masowej. Ponieważ wszystkie 50 styków musi się dobrze układać, mogą czasami ugiąć się, wymagając konserwacji aparatu lub czytnika kart. Jeśli tak się stanie, to nie koniec świata. Niewielki śrubokręt powinien wystarczyć, aby zginać kołek z powrotem na miejsce … ale oczywiście, zachowaj ostrożność.

Najszybsze karty CompactFlash

Ponieważ maksymalna szybkość kart CompactFlash została ograniczona do 167 MB/s, przez chwilę prawie wszyscy producenci kart oferują karty zdolne do szczytowego odczytu i zapisu przy tej prędkości. Najszybsze karty to UDMA 7 i reklamowane jako mające maksymalną szybkość odczytu między 160-165 MB/s. Najszybszą kartą CompactFlash firmy Lexar jest Lexar Professional, dostępna w pojemnościach od 16 GB do 256 GB. Lexar ocenia te karty jako 160 MB/s maksymalną prędkość zapisu i maksymalną prędkość odczytu 155 MB/s, a także minimalną szybkość zapisu 65 MB/s. Karta SanDisk Extreme Pro oferuje również zbliżoną wydajność do 160 MB/s i szybkości zapisu 150 MB/s, podczas gdy linie kart Transcend Ultimate i Delkin Devices Cinema CompactFlash oferują także zbliżoną prędkość odczytu 160 MB/s Ich szybkość zapisu, przy 120 MB/s, są nieco wolniejsze od kart Lexar i SanDisk. Wszystkie te karty są tak szybkie, jak karty CompactFlash – jeśli chcesz czegoś szybciej, potrzebujesz innego typu karty pamięci.

Nowe typy kart pamięci: karty XQD

Karty XQD są powodem, dla którego karty CompactFlash nie dostają szybkiej aktualizacji, ponieważ są oficjalnym zamiennikiem kart CompactFlash firmy Association for CompactFlash.

Karty XQD oparte są na standardzie PCIe (z prędkością magistrali 8 Gb / s), oferują znacznie wyższe prędkości transferu niż CompactFlash, są znacznie mniejsze i mają bardziej wytrzymałą konstrukcję niż karty SD.

Obecnie dostępne są dwie wersje kart XQD, wersja 1.0, co pozwala na maksymalne szybkości transferu 500 MB / s, a wersja 2.0, co pozwala na szybkość do 1000 MB / s. Choć wciąż jest ograniczony w użyciu, obie wersje oferują szybsze możliwe szybkości transferu niż najszybsze karty CF lub SD.

Najszybsze karty XQD

Obecnie Sony i Lexar są jedynymi producentami kart pamięci XQD. Serie XQD firmy Sony i karty Lexar 2933x są najszybsze. Dostępne w pojemnościach 32 GB, 64 GB i 128 GB są zgodne z XQD 2.0 i oferują prędkości odczytu do 440 MB/s i prędkości zapisu do 400 MB/s. Jeśli chodzi o szybkość, te karty dają napędy SSD komputerowi biegnący do pamięci. Jeśli XQD karty XQD nie potrzebują tak szybko, seria XQD M firmy Sony oferuje te same możliwości, których prędkość odczytu wynosi 440 MB/s, a szybkość zapisu do 150 MB/s, podczas gdy Lexar oferuje 1400 x mediów. Odczytuje prędkość do 210 MB/s i prędkość zapisu do 185 MB/s.

Pomimo faktu, że karty CFast wyglądają prawie identycznie jak karty CompactFlash, są one zupełnie inne standardy i nie będą działać w gniazdach kart CompactFlash lub na urządzeniach. Nie są wspierane przez stowarzyszenie CompactFlash, ale zaczynają podnosić przepustowość z powodu powolnego wprowadzania kart XQD. Karty CFast używają złączy SATA do łączenia się z komputerami i kamerami, a nowe karty CFast 2.0 używają SATA III, co oznacza, że ​​takie same maksymalne prędkości transferu wynoszą 6 Gb/s (750 MB/s) jako dyski SATA III. Chociaż interfejs nie jest tak szybki, jak XQD 2.0, nadal nie ma żadnych kart w dowolnym formacie zbliżonym do maksymalnej możliwej prędkości, więc w tym momencie nie jest to problem.

Chociaż nie jest to związane z szybkością, należy pamiętać o typie CFast Type 1 vs. CFast Type II. Nie należy mylić tego z CFast 1.0, który działa z szybkością SATA I (1,5 Gb/s) i CFast 2.0, który pracuje z szybkością SATA III (6 Gb/s). Typ CFast typu I i II odnoszą się do grubości fizycznej karty, a karty typu II są nieco grubsze (5 mm) niż typ I (3,3 mm). Z tego powodu karta CFast Type II nie może być używana w urządzeniu, które obsługuje tylko karty CFast Type I, ale karty typu I można używać z urządzeniami typu II.